martedì 25 novembre 2008

ciò, vero... (episodio 2)

xe na vita che "ciapo e sbare". par chi che come mi sta de qua dee sbare, xe come se tuto el mondo conossuo sia de eà dee sbare. so tuti i orari dei treni, ma co so de pressa sta sicuro che e ciapo. me xe vegnuo in mente ieri, proprio fin che "spetavo e sbare"...

el mejo de me xii frollii, me xio Bepi, fradeo pi picoeo de me nona Pina, el xe famoso pa un mucio de robe inutii, ma che ga creà un personajo de incredibie genuinità e simpatia, coriaceo e rubicondo insieme: indimenticabii stassa e tono de voxe, e ombre che el beve, el sangue che el ga donà, e baruffe e i schersi ch'el fa, e barxeete onte, i festejamenti in strada co nasse un nipote e varie altre robe che i sa soeo in riva aea Vica.
na volta quando che ancora ghe xera el caseante a Rosà i tirava xo e sbare a man. Rosà gaveva do stassion, parchè quea che se ciama Rossan a xè soto Rosaà; no fermate, stassion. e sbare xera comandae dal caseante in stassion. e Bepi el ciapava e sbare de seminarieto ogni dì, chè el gheva na morosa de qua dee sbare. a un serto punto el xe ndato far paroe col caseante e questo ga fato el splendido che lu xera un publico uficiae e che Bepi xera un poro contadin che nol saveva gnente e che el taxesse. eora xe sucesso che un dì e sbare xe ndate xò co largo antisipo come sempre, el tren xe pasà ma e sbare del seminarieto no se ga pì verto. xe partio el caseante daea stassion e su pai bianari fin là de corsa.... e le ga catae ligà col fil de fero.

da immaginare in bianco e nero alla guareschi

Nessun commento: